ضرورت همسانی زندگی ثروتمندان با سطح زندگی عموم مردم
یک اصل ثابت و تغییرناپذیر این است که یک نفر مسلمان باید زندگی خود را از زندگی عمومی جدا نداند، باید زندگی خود را با زندگی عموم تطبیق دهد.
معنی ندارد درحالی‌که عموم مردم در بدبختی زندگی می‌کنند، عده دیگر با مستمسک قراردادن آیه: «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَهًَْ اللهِ الَّتی اَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَالطَّیباتِ مِنَ الرِّزْقِ»؛ بگو: چه كسى زينت خدا را كه براى بندگانش پديد آورده و روزى‌هاى پاكيزه را حرام كرده است؟!(اعراف/32)
در دریای نعمت غوطه‌ور بشوند هرچند فرض کنیم که از راه‌حلال به چنگ آورده باشند.
خود امام صادق(ع) که به اقتضای زمان، زندگی را بر خاندان خود توسعه داده بود، یک وقت اتفاق افتاد که نرخ خواربار ترقی کرد و قحط و غلا(گرانی) پدید آمد. به خادم خود فرمود:
چقدر آذوقه و گندم ذخیره موجود داریم؟ عرض کرد: زیاد داریم، تا چند ماه ما را بس است.
فرمود: همه آنها را ببر و در بازار به مردم بفروش. گفت: اگر بفروشم دیگر نخواهم توانست گندمی تهیه کنم.
فرمود لازم نیست، بعد مثل سایر مردم روز به روز از نانوایی تهیه خواهیم کرد، و دستور داد از آن به بعد خادم نانی که تهیه می‌کند نصف جو و نصف گندم باشد، یعنی از همان نانی باشد که اکثر مردم استفاده می‌کردند.
فرمود: من تمکن دارم به فرزندان خودم در این سختی و تنگدستی نان گندم بدهم، اما دوست دارم خداوند ببیند من با مردم مواسات می‌کنم.
* استاد مطهری، بیست گفتار، ص۱۲۷.